ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΤΟ 2001 ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΛΙΒΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΚΟΥ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΥΠΟΛΗ, ΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΔΟΙΡΑΝΗ,ΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΚΕΡΚΙΝΗ ,ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ ΚΑΙ ΑΝΕΒΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΛΑΙΛΙΑ ΣΕΡΡΩΝ

ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ 2001 ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΛΑΙΛΙΑ ΣΕΡΡΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ,Ο ΘΑΝ.ΣΑΙΤΗΣ,Ο ΠΑΝ.ΣΤΑΜΑΤΗΣ.Ο ΑΧ.ΣΑΙΤΗΣ, ΛΕΩΝ.ΦΟΥΣΙΚΑΣ,Ο Ζ.ΣΤΑΜΑΤΗΣ,Ο ΓΙΑΝ.ΣΑΙΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΙΧ.ΝΑΡΗΣ

 

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΣ ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΜΜΑ ΦΩΤΙΑΣ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΟΥ 2001 ΣΕ ΕΝΑ  ΥΠΕΡΟΧΗΟ ΜΙΚΡΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΛΑΙΛΙΑ ΣΕΡΡΩΝ , Υ ΠΗΡΧΑΝ ΑΡΚΕΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΩΝ  ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ Ν ΣΕΡΡΩΝ

ΠΡΩΙΝΟΣ ΚΑΦΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΣΤΟΝ ΛΑΙΛΙΑ ΣΕΡΡΩΝ
ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΥΛΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΙΚΟ ΟΙΚΙΣΜΟ ΤΟΥ ΛΑΙΛΙΑ ΣΕΡΡΩΝ 


Απέραντη συγκίνηση και νοσταλγία, μέσα από ζωηρές παιδικές μνήμες και θύμησες!)

Όλη τη 10ετία του 1960 - 70 για καμιά 50ριά μέρες ήμασταν κατασκηνωμένοι οικογενειακώς στα πλατάνια, στο Σταυρό Θεσ/νίκης.

Με μιά και μοναδική διαφορά! Ποτέ δέ μας βρήκε 15Αύγουστος στο Σταυρό.

Ήδη απ' την πρόπαραμονή ήμασταν "υπ' ατμόν" κι ετοιμαζόμασταν πυρετωδώς για φευγιό διότι υπήρχε λόγος πολύ σοβαρός!

Υπακούαμε βλέπετε στο αόρατο πλήν όμως επιτακτικό κάλεσμα που έκαμε τις καρδιές μας να φτερουγίζουν, μόνο με την ιδέα πως θ' ανέβουμε στην τοποθεσία Μπαλτά ή κατ' άλλους Μπατάκ Τσαΐρ, στο δάσος του πάνω Λαϊλιά για να γιορτάσουμε το "Πάσχα του καλοκαιριού", τη μεγάλη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Σάμπως να ήταν πολύ νωπές και ζωηρές οι μνήμες που διατηρούσαν οι Βλάχοι Κτηνοτρόφοι απ' τα Καλύβια του κάτω Λαϊλιά, αυτοί οι παλιοί κάτοικοι του δάσους, που τού διναν ζωή κάθε χρόνο απ' την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο, χρησιμοποιώντας το ώς θερινή βοσκή.

Δυστυχώς μεγάλο μέρος των Καλυβιών (κυρίως ο Γραμμουστιάνικος Μαχαλάς) κάηκε το θέρος του 1939 και μετά ακολούθησαν ο 2ος Παγκόσμιος κι ο Εμφύλιος που αποτέλεσαν και τη χαριστική βολή στον θερινό κτηνοτροφικό οικισμό που έκτοτε χάλασε και δέ ξανακατοικήθηκε.

Μείναν μόνο τα τρόχαλα κι οι πέριξ της εκκλησίας θαμμένοι νεκροί πρόγονοί μας για να θυμίζουν τίς παλιές του δόξες!

Γιά τους λόγους αυτούς οι μεγάλοι που τα έζησαν αλλά κι οι στερημένοι επίγονοι (όπως ο γράφων) που δέ τα πρόλαβαν καθόλου, ένοιωθαν ανέκαθεν μιά μαγική έλξη για το χώρο, ακούγοντας παιδιόθεν διάφορες ζωντανές ιστορίες για τα Καλύβια του Λαϊλιά που εξήπταν ιδιαίτερα τη φαντασία τους!

Πού τους έχανες λοιπόν..... που τους έβρισκες, οι Καλυβιώτες Βλάχοι αλλά και πάμπολοι Σερραίοι συμπατριώτες (για 10ετίες) θεωρούσαν αδιανόητο να τους βρεί ο 15Αύγουστος στον κάμπο.

Πολλοί κατασκήνωναν στο δάσος σε πρόχειρα καταλύματα για πολλές μέρες (Μπέλλας, Σαφαρίκας, Μπακάλης και πολλοί άλλοι), άλλοι ανέβαιναν την παραμονή και διανυκτέρευαν και πάρα πολλοί αυθημερόν για να γιορτάσουν να πιούν να γλεντήσουν και να ξεφαντώσουν!

Έχει μείνει καρφωμένη στο παιδικό μου μυαλό μιά εικόνα με καπνούς να βγαίνουν μέσα απ' τις οξυές (άπειρες σούβλες γάρ) που μιά φευγαλέα ματιά έδινε την εντύπωση πως πήρε φωτιά το δάσος!

Δυστυχώς με τα χρόνια όλο αυτό ατόνησε σιγά σιγά, φορτώνοντας όλους εμάς με ενοχές, που σταθήκαμε μάλλον ανάξιοι επίγονοι, να βάλουμε έστω ένα λιθαράκι και ν' αβγατίσουμε αυτό που βρήκαμε...

Ας είναι όμως...

Πάντα με παρηγορούσε η ιδέα πως το αέναο θρόισμα των φύλλων, το κελάρυσμα των γάργαρων νερών κι η σιγαλιά του δάσους θα διηγούνται πρόθυμα στους μελλοντικούς διαβάτες, τις δόξες και τα μεγαλεία που γνώρισαν στο παρελθόν οι δυό βασικοί οικισμοί του Λαϊλιά, τα Καλύβια κι ο Κασαμπάς.....

ΑΡΧΕΙΟ - ΣΧΟΛΙΑ : ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚ. ΠΟΥΛΙΟΣ.

 

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΒΡΥΣΗ  ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΟΥ ΛΑΙΛΙΑ ΣΕΡΡΩΝ ΟΠΟΥ ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΣΑΜΕ.ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΕΥΓΟΣ ΚΩΣΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΣΑΤΡΑΖΑΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΑΤΡΑΖΑΝΗ ΤΗΝ ΜΑΤΙΝΑ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΦΥΓΕ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ. ΛΥΠΗΘΗΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΦΥΓΕ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ.

ΠΡΩΙΝΗ ΟΡΕΙΒΑΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΛΑΙΛΙΑ

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΧΙΝΟΔΡΟΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΛΑΙΛΙΑ ΣΕΡΡΩΝ ΤΟ 2001

ΥΠΕΡΟΧΗ Η ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΙΛΙΑ ΣΕΡΡΩΝ