ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΝΔΑΛΟΥ ΔΥΟ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

Διακρίνονται απο τα δεξιά οι Α Ρόμπας, Α Κουτελίδας, Θ Τσέτσιλας, Θανάσης  Μάνδαλος, Χ Σαιτης, Στ Ανδρέου, Χ Φουσίκας,Κ Ρόμπας, Μ Αποστόλου, Αθ Σαιτης, Θ   Ναστος, Θ Καρατέγος,Θ Πατσιούρας και Δ Ευαγγελόπουλος 

Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΑΝΔΑΛΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΘ.ΚΟΥΤΕΛΙΔΑ,ΜΙΧΑΛΗ ΓΡΙΒΑ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΑΜΗ

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΦΑΝΕΙΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΤΟΥΣ ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥΡΤΖΙΛΑ,ΚΑΙ ΧΡΗΣΤΟ ΦΟΥΣΙΚΑ

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ ΤΗΣ ΑΥΤΡΑΛΙΑΣ

ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΗΤΣΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΧ.ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΟ 2019 ΟΤΑΝ ΕΙΧΕ ΞΑΝΑΡΘΕΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ 

 

ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΠΑΛΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΧΩΡΙΑΝΩΝ ΜΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ Σ'ΑΥΤΟΝ

ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΤΣΑ ΤΟ 1940 ΟΙ Γ.ΜΗΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ,Γ.ΦΑΡΜΑΚΗΣ,Κ.ΖΑΡΑΣ ΚΑΙ  Δ.ΠΑΡΛΑΝΤΖΑΣ.ΚΑΤΩ Η ΟΠΙΣΘΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ 

Ο Γ.ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΟΡΘΙΟΣ ΤΡΙΤΟΣ  ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΟΔΗΓΟΣ  ΣΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ  ΟΧΗΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΑΛΟΓΑ ΣΤΑ  ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ ΤΟ 1940

Ο ΒΑΣ.ΑΝΔΡΕΟΥ ΟΡΘΙΟΣ ΣΤΗΝ  ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ  

Ο ΗΛΙΑΣ ΖΙΩΓΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΦΩΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΤΟΥ Θ.ΤΣΕΤΣΙΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.

Ο ΑΘ.ΒΛΑΓΓΑΣ ΚΑΘΙΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Θ.ΤΣΕΤΣΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ. Θύματα των Γερμανών κατακτητών στη διάρκεια της κατοχής, μεμονωμένες εκτελέσεις στα πλαίσια αντιστασιακών δραστηριοτήτων ή άλλων περιστάσεων, υπήρξαν και στο Μακρυχώρι. Οι Αθανάσιος Δ. Σουπεκιώτης και Γεώργιος Ιω. Φαρμάκης σκοτώθηκαν στα πλαίσια αντιστασιακών επιχειρήσεων κατά των Γερμανών. Γερμανοί επίσης σκότωσαν τον Ιωάννη Ευθ. Μπέλλο, που τον βρήκαν στα πρόβατά του, και το Θωμά Ραχώβα στη Βρύση του χωριού, μάλλον μετά από στιγμιαία διένεξη μεταξύ τους. Επίσης στην περίοδο της γερμανικής κατοχής και της εθνικής αντίστασης σκοτώθηκαν, υπό αδιευκρίνιστες πάντως συνθήκες, ο Αθανάσιος Χρ. Βλάγκας, λίγο έξω από το χωριό, και Λεωνίδας Γ. Νάρης, εκτός περιοχής Μακρυχωρίου.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΡΕΜΕΤΗΣ 

                                                                               

ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο  ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΝΑΡΗΣ   ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Θ.ΤΣΕΤΣΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ. Θύματα των Γερμανών κατακτητών στη διάρκεια της κατοχής, μεμονωμένες εκτελέσεις στα πλαίσια αντιστασιακών δραστηριοτήτων ή άλλων περιστάσεων, υπήρξαν και στο Μακρυχώρι. Οι Αθανάσιος Δ. Σουπεκιώτης και Γεώργιος Ιω. Φαρμάκης σκοτώθηκαν στα πλαίσια αντιστασιακών επιχειρήσεων κατά των Γερμανών. Γερμανοί επίσης σκότωσαν τον Ιωάννη Ευθ. Μπέλλο, που τον βρήκαν στα πρόβατά του, και το Θωμά Ραχώβα στη Βρύση του χωριού, μάλλον μετά από στιγμιαία διένεξη μεταξύ τους. Επίσης στην περίοδο της γερμανικής κατοχής και της εθνικής αντίστασης σκοτώθηκαν, υπό αδιευκρίνιστες πάντως συνθήκες, ο Αθανάσιος Χρ. Βλάγκας, λίγο έξω από το χωριό, και Λεωνίδας Γ. Νάρης, εκτός περιοχής Μακρυχωρίου.

ΟΙ Γ.ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ  Γ.ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ  ΤΟ 1940

Ο ΧΡ.ΜΠΕΛΛΟΣ ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ

Ο Γ.ΣΑΙΤΗΣΣΤΗΝ ΜΕΣΗ  ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΥΡΟΒΟΛΟ 

Θ.ΑΣΣΟΣ ΤΟ 1940

ΣΠΥΡΟΣ ΤΑΣΙΟΣ  ΤΟ 1940. ΕΜΕΙΝΕ ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ  ΟΤΑΝ ΑΝΑΤΙΝΑΞΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΒΡΑΤΣΑΝΟΥ ΤΗΝ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

 

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΟ ΓΥΝΑΣΙΟ ΚΑΙ ΛΥΚΕΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΧΟΛΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ

ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ  ΑΡΙΣΤΕΙΩΝ ΣΕ ΜΑΘΗΤΕΣ

Η κ. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΤΑΤΩΝ

ΑΠΟΝΕΜΩ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΑΠΑΤΣΑΚΙΔΟΥ

Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΖΗΣΗΣ ΛΙΟΥΠΑΣ ΑΠΟΝΕΜΕΙ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΣΕ ΜΑΘΗΤΗ

Η κ.ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΑΠΟΝΕΜΕΙ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΣΤΟΝ ΑΠ.ΜΠΟΥΤΟ

ΜΕ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΟ ΖΗΣΗ ΛΙΟΥΠΑ

Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΜΑΣ

ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΠΑΡΕΛΑΣΗ  ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΑΣ

ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΗΣΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΕΦΑΝΩΝ

 

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΣΤΕΦΑΝΩΝ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΝΕΩΝ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΤΟ 1959 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΕΦΑΝΩΝ  ΑΠΑΓΓΕΛΩ  ΠΟΙΗΜΑ

 Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ  ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΜΕ ΠΑΡΑΤΣΑΤΕΣ ΤΙΣ ΣΤΕΛΛΑ ΜΠΕΝΕΧΟΥΤΣΟΥ ΜΗΤΣΟΓΙΑΝΝΗ  ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΚΗ  ΤΣΕΤΣΙΛΑ ΒΑΣΙΟΥ  ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ .ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΟΙ ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΑΓΓΑΣ ,ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΡΗΣ,ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΛΑΤΟΣ,ΚΩΣ.ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ, ΒΑΣ. ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑ, ΦΡΑΓΓΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ ΤΣΙΟΥΡΒΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ 

Η ΠΑΛΙΟΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ  ΤΟΥ 1948 ΜΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ  ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ  ΠΑΛΙΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ  ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ  ΚΑΙ ΣΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟ.  ΤΟΤΕ  ΦΟΙΤΟΥΣΑΝ ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΘΗΤΕΣ  ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΙΚΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΕΛΑΤΕΙΑΣ,ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΟΥ,ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΓΥΡΤΩΝΗΣ. ΠΡΩΤΗ ΑΠΟ ΤΑ ΡΙΣΤΕΡΑ Η ΕΛΕΝΗ  ΝΤΑΒΕΛΗ ΧΑΙΝΤΑΡΛΗ ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ Η  Μ.ΜΠΟΥΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΑΤΕΙΑ.ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1957 .ΜΕΤΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΤΙΣΘΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΚΤΙΡΙΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΑΝ Κ.Ε.Π

Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΣ ΦΟΥΣΙΚΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ  ΑΠΑΓΓΕΛΝΕΙ ΠΟΙΗΜΑ.ΔΙΠΛΑΤΟΥ ΟΙ ΟΠΛΙΤΕΣ ΤΩΝ  Τ.Ε.Α    Γ.ΜΟΥΡΤΖΙΛΑΣ, Δ.ΜΠΙΤΣΑΡΑΣ,ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΛΛΟΣ,ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΑΜΑΡΗΣ

Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΙΑΠΗ ΤΣΕΤΣΙΛΑ  ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ ΠΟΙΗΜΑ 

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΟΙ ΓΙΩΡΓΟΣ  ΠΑΠΑΚΡΙΒΟΣ,ΧΑΡ.ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΙ Ε.ΠΑΤΣΙΟΥΡΑΣ ΚΑΠΟΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ

ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΓΡΙΒΑ  ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ  ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΕΦΑΝΩΝ

ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΤΑΣΙΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΜΕΤΑ  ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΕΦΑΝΩΝ 

 

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΕΚΔΡΟΜΗ - ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ .ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΦΕΣΟ, ΤΗΝ ΡΟΔΟ,ΤΗΝ ΠΑΤΜΟ,ΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

Η ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ. Σήμερα η Σαντορίνη είναι ένα από τους διασημότερους ταξιδιωτικους προορισμούς- τουριστικά κέντρα του κόσμου.

Είναι γνωστή για το ηφαίστειό της. Η τελευταία ηφαιστειακή δραστηριότητα ήταν το έτος 1950. Τμήματα του ηφαιστείου της Σαντορίνης είναι: Η Νέα Καμένη (1707-1711 μ.Χ.), η Παλαιά Καμένη (46-47 μ.Χ.), το υποθαλάσσιο ηφαίστειο Κολούμπο (ενεργό) (1650 μ.Χ.), τα Χριστιανά νησιά. Η Σαντορίνη ανήκει στο ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου και χαρακτηρίζεται ενεργό ηφαίστειο μαζί με τα Μέθανα, τη Μήλο και τη Νίσυρο. Η Σαντορίνη καθώς και τα νησιά Θηρασία και Ασπρονήσι είναι απομεινάρια του ηφαιστειογενούς νησιού Στρογγύλη. Η Στρογγύλη ήταν ένας ηφαιστειακός κώνος. Το κεντρικό τμήμα της ανατινάχτηκε μαζί με τον κρατήρα του ηφαιστείου από τη Μινωική έκρηξη που έγινε το 1613 π.Χ. και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε καλδέρα της Σαντορίνης και την καταστροφή του προϊστορικού πολιτισμού του νησιού. Στο θαλάσσιο χάσμα που σχηματίστηκε μεταξύ Θήρας και Θηρασίας, που έχει βάθος 1.500 μέτρων, κατά καιρούς βγήκαν στην επιφάνεια ηφαιστειακοί κώνοι που σχημάτισαν τα εξής νησιά: την Παλαιά, τη Μικρή και τη Νέα Καμένη, την Καμένη Γεωργίου του Α΄, την Καμένη του Φουκέ, την Αφρόσσα και τη Δάφνη. Όλα αυτά τα νησιά μεγάλωναν σιγά-σιγά και ενώθηκαν, εκτός από την Παλαιά Καμένη.

 

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ Η πόλη της Θήρας (Φηρά) ιδρύθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, κατόπιν συμφωνίας όλων των αρχών του νησιού για την επιλογή του χώρου, όταν οι κάτοικοι άρχισαν να εγκαταλείπουν την παλιά πρωτεύουσα, το καστέλι του Σκάρου που βρισκόταν στην περιοχή του σημερινού Ημεροβιγλίου, η οποία είχε υποστεί ζημιές από σεισμούς. Η πόλη της Θήρας αποτελεί έδρα Ο.Τ.Α. από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, πρωτεύουσα του νησιού και της ομώνυμης επαρχίας από τότε έως και την τελευταία διοικητική μεταβολή (

 Η ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ  ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΜΑΣ

ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΦΕΣΟΥ  ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

ΠΙΣΩ ΜΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ

ΑΡΧΑΙΑ ΕΦΕΣΟΣ

ΠΑΛΚΟΣΤΡΩΤΟ  ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ

ΠΙΣΩ ΜΑΣ Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΚΕΛΣΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΕΣΟ  

.ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΦΕΣΟΥ Η Έφεσσος οφείλει την ακμή της στο ότι βρισκόταν πάντα σε στενή σχέση με τις χώρες της Ανατολής. Γύρω στον 8ο π.Χ. αιώνα, η Έφεσσος έγινε το οικονομικό κέντρο της Μικράς Ασίας. Υπήρχε εκεί η πλούσια οικογένεια του Μέλανος, που οι απόγονοί της παντρεύονταν πριγκίπισσες από τη Λυδία. Η Έφεσσος βρισκόταν πάντα σε καλές σχέσεις με τις Σάρδεις γιατί από εκεί εξαρτιόταν το διαμετακομιστικό εμπόριο που της άφηνε τόσα πλούτη. Οι στατήρες του Φάνη, οι οποίοι είναι από τα πρώτα ελληνικά νομίσματα, εμφανίστηκαν κατά τα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. και θεωρείται πιθανό πως σχετίζονται με την πόλη της Εφέσσου βάσει της παράστασης του ελαφιού που φέρουν και της σύνδεσης του ζώου με την Άρτεμη, προστάτιδας της Εφέσσου.[1]

Κατά τον 6ο αιώνα πέρασε κάτω από την κυριαρχία του Κροίσου, διατηρώντας όμως την αυτονομία της. Περίπου τότε Εφέσιοι -προφανώς μισθοφόροι- κατά παραχώρηση του Φιλέλληνα φαραώ Άμαση έκτισαν ομώνυμη πόλη στις όχθες του Νείλου ποταμού. Πέρασε, στη συνέχεια, διαδοχικά από την κυριαρχία του Κύρου και των επόμενων Περσών βασιλιάδων κι έτσι αποτέλεσε τμήμα του περσικού κράτους. Απελευθερώθηκε το 334 π.Χ. από τα στρατεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οπότε άλλαξε το όνομά της και ονομάστηκε Αρσινόεια, από το όνομα της γυναίκας του Λυσίμαχου. Την εποχή αυτή ξαναβρήκε την παλιά εμπορική της δραστηριότητα. Αργότερα συμπεριλήφθηκε στο βασίλειο της Περγάμου και έγινε μια από τις πιο αξιόλογες ρωμαϊκές επαρχίες της Ασίας. Το 88 π.Χ. την κατάλαβε ο Μιθριδάτης, μετά όμως από την ήττα του από τις ρωμαϊκές λεγεώνες, εγκαταστάθηκε εκεί το διοικητήριο του Σύλλα.

Η Έφεσσος ήταν πόλη αφιερωμένη στην Άρτεμη. Η πόλη είχε στην αρχή ένα μικρό ναό, που αργότερα καταστράφηκε, για να κτιστεί το μεγαλόπρεπο Αρτεμίσιο, που η κατασκευή του κράτησε 120 χρόνια. Ο ναός αυτός, ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, ήταν το μεγαλύτερο οικοδόμημα της Ιωνίας. Το ιερό της Άρτεμης υπηρετούσαν ιερείς και ιέρειες παρθένοι, που ονομάζονταν Μεγάβυζοι. Ο ναός καταστράφηκε το 356 π.Χ., ξαναχτίστηκε και τελικά τα μάρμαρά του έγιναν οικοδομικά υλικά για διάφορα βυζαντινά μνημεία στην Κωνσταντινούπολη.

Η αρχαία Έφεσσος σε βάθος χρόνου παρήκμασε λόγω της καταστροφής του λιμανιού από τις προσχώσεις του ποταμού Καΰστρου. Κατά την μεταβυζαντινή εποχή είχε απομείνει μικρός οικισμός που αναπτύχθηκε γύρω από τον ναό Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Αργότερα, όταν στην περιοχή ήλθαν μουσουλμάνοι Τούρκοι, ο οικισμός ονομάστηκε Αγιασολούκ, ονομασία που προήλθε από την παραφθορά της λέξης Άγιος Θεολόγος.[2]

 

ΣΤΗΝ ΡΟΔΟ      ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ ''Η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO από το 1988,[1] αναπτύχθηκε χωρίς συγκεκριμένο πολεοδομικό σχεδιασμό γύρω από το φρούριο-ακρόπολη της πόλης της Ρόδου, πιθανώς μετά τον σεισμό του 515.[2] Το φρούριο διαιρείτο σε δύο διακριτά πολεοδομικά σχήματα, το Κολλακιό βόρεια και τη Χώρα νότια. Στο Κολλακιό περιλαμβάνεται ο πολύ γνωστός δρόμος των Ιπποτών, το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου ή Καστέλο, το Νοσοκομείο που έχει μετατραπεί σε μουσείο, οι ναοί του Τάγματος και άλλα σημαντικά κτήρια. Στη Χώρα βρίσκεται το τουρκικό παζάρι γύρω από το τζαμί του Σουλεϊμάν, η παλαιά αγορά και άλλα κτήρια περιηγητικού ενδιαφέροντος.

Σύμφωνα με τη συνοπτική περιγραφή στην επίσημη σελίδα της UNESCO, οι Οσπιταλιέροι του Τάγματος του Αγίου Ιωάννου της Ιερουσαλήμ κατείχαν τη Ρόδο δι' αγοράς[3] δύο και έτι αιώνες, από το 1309 έως το 1523, μεταμορφώνοντας την πόλη σε ισχυρό οχυρό, εξαιτίας της ιδιαίτερης ρευστότητας και των εκτεταμένων συγκρούσεων της εποχής. Αργότερα η πόλη διατέλεσε αλληλοδιάδοχα υπό Τουρκική[4] και ιταλική κατοχή.[5][6] Θεωρείται μία από τις αρχαιότερες ενεργές μεσαιωνικές πόλεις και σημείο συνάντησης πολλών πολιτισμών.

 

ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΛΙΝΔΟΥΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ. Η Ακρόπολη της Λίνδου είναι αρχαιολογικός χώρος που βρίσκεται χτισμένος πάνω σε έναν απότομο βράχο ύψους 116 μ, δεσπόζοντας πάνω από τον παραδοσιακό οικισμό της Λίνδου στη Ρόδο. Καθώς η Λίνδος κατοικείται αδιάλειπτα στο πέρασμα των αιώνων, ο χώρος αυτός έχει πλούσια ιστορία και έχει αποκαλύψει αρχαιολογικά ευρήματα από την αρχαϊκή εποχή και μεταγενέστερα, αλλά και οικοδομική δραστηριότητα που φτάνει ως την εποχή της Ιπποτοκρατίας (14ος-16ος αι.). Αυτή η πλούσια ιστορία, σε συνδυασμό με την, μοναδικής ομορφιάς, φυσική θέα του χώρου καθιστούν την ακρόπολη της Λίνδου ως έναν από τους πιο δημοφιλείς αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, καθώς κατατάσσεται τρίτη [σημ. 1] σε σειρά επισκεψιμότητας

Η ΛΙΝΔΟΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ

ΜΕ ΤΟ ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ

ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΝΗΣ  ΤΟΥ ΜΟΡΟΖΙΝΗ. Τα εγκαίνια έγιναν στις 25 Απριλίου του 1628 - εορτή του Αγίου Μάρκου τότε πολιούχου της πόλης. Εμπνευστής του έργου ήταν ο Φραγκίσκος Μοροζίνι, που έδωσε στην κρήνη το όνομά του. Εκείνη την εποχή υπήρχε πρόβλημα λειψυδρίας στην πόλη του Ηρακλείου. Με σκοπό να επιλυθεί το πρόβλημα, οι Ενετοί κατασκεύσαν σωληνώσεις οι οποίες μετέφεραν νερό από τον Γιούχτα.

Και έτσι έξω από την πόλη και πέρα από την Κνωσό, εκεί που ήταν ο αρχαίος λαβύρινθος της Κνωσού, στην τοποθεσία Αγία Ειρήνη στα Σπήλια, κατασκευάστηκε μια γέφυρα που μετέφερε πάνω της το νερό. Για αυτό και ονομάστηκε υδατογέφυρα, η οποία είναι γνωστή ως ενετική υδατογέφυρα. Και έτσι το νερό του Γιούχτα ερχόταν στην κρήνη αυτή, που από κάτω έχει χτισμένα επτά διαφορετικά πέτρινα επίπεδα, τα οποία λειτουργούσαν ως υδραγωγείο, για να αναβλύζει το νερό επάνω και να βγαίνει μέσα από τον σωλήνα που υπήρχε στο στόμα καθενός από τους 4 λέοντες που πλαισίωναν τις 8 λεκάνες του συντριβανιού. Μέσα στο συντριβάνι και έξω από αυτό υπάρχουν ανοίγματα στο δάπεδο, καλυμμένα με πράσινα τζάμια, στα οποία φαίνονται ακριβώς αυτά τα τμήματα του πάλαι ποτέ υπόγειου υδραγωγείου.

Το οκτάλοβο σχήμα της δεξαμενής οφείλεται στην αύξηση της περιφέρειάς της, για να παίρνουν νερό περισσότεροι άνθρωποι. Στο κάθε ημικύκλιο μπορούν να σταθούν πέντε άτομα, δηλαδή σε όλη την κρήνη σαράντα άτομα συγχρόνως, να βουτήξουν τα δοχεία τους και να τα γεμίσουν. Βρύσες (κρουνοί) δεν υπήρχαν. Τα θέματα των ανάγλυφων παραστάσεων στους λοβούς είναι παρμένα από την ελληνική μυθολογία και κυρίως από το θαλασσινό κόσμο.

Η κρήνη έχει μια πολύλοβη δεξαμενή κοσμημένη με ανάγλυφες παραστάσεις από το θαλάσσιο βασίλειο (τρίτωνες, δελφίνια, μυθολογικά τέρατα, θαλάσσιους δαίμονες) καθώς και οικόσημα. Το νερό έτρεχε από το στόμα τεσσάρων αξονικά τοποθετημένων λεόντων, που στηρίζονταν σε βάθρο στο κέντρο της κρήνης και υποβάσταζαν μαρμάρινη λεκάνη.[1]

Σε αυτές τις οκτώ δεξαμενές πήγαιναν με πήλινα δοχεία, κανάτες οι νοικοκυρές και γέμιζαν νερό. Δεν υπήρχε το σημερινό γύρω γύρω πλαίσιο το πλυμμηρισμένο με νερό. Τότε οι άνθρωποι ανέβαιναν πάνω στο μνημείο και έσκυβαν για να πάρουν νερό από μέσα. Επίσης κάτω χαμηλά στο μνημείο σχηματίζονταν και μικρές φυσικές λεκάνες-γούρνες, οι οποίες χρησίμευαν για να πίνουν νερό τα ζώα, τα άλογα κυρίως με τα οποία μετακινούνταν οι διαβάτες και οι έμποροι, οι στρατιώτες κτλ.

 

Η ΠΑΤΜΟΣ  ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΟΙΟ 

Η ΠΑΤΜΟΣ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΤΗΣ ΠΑΤΜΟΥ . ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΠΟ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ Ο Αλέξιος Α' Κομνηνός σε μικρογραφία από χειρόγραφο του 12ου αι. (Βατικανό, Biblioteca Apostolica).Το 1088 παραχώρησε το νησί της Πάτμου στον μοναχό Χριστόδουλο τον Λατρηνό.
Το 1088 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος Α' Κομνηνός παραχώρησε το νησί της Πάτμου στον μοναχό Χριστόδουλο τον Λατρηνό. Ο όσιος Χριστόδουλος αρχικά ασκήτευε στην περιοχή του όρους Λάτρος ή Λάτμος κοντά στη Μίλητο. Οι συνεχείς επιθέσεις όμως των Σελτζούκων Τούρκων στην περιοχή τον έκαναν να καταφύγει στην παραλιακή πόλη Στροβύλιο. Εκεί γνωρίζει ένα άλλον ασκητή τον Αρσένιο Σκηνούρη ο οποίος τον προτρέπει να ιδρύσει μοναστήρι στην Κω. Και οι δύο πηγαίνουν και ιδρύουν μοναστήρι στην Κω με την επωνυμία Μονή Θεοτόκου των Καστριανών ή του Πυλίου. Όμως ο συγχρωτισμός με την πολύβουη πρωτεύουσα του νησιού ώθησε τον όσιο Χριστόδουλο να πάει στην Κωνσταντινούπολη και να ζητήσει από τον τότε βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α' Κομνηνό να του παραχωρήσει την Πάτμο ως πιο κατάλληλο για μοναστική διαβίωση.[2] Ο Αλέξιος τον έστειλε όμως στη Θεσσαλία με σκοπό να οργανώσει τα εκεί μοναστήρια. Όμως συνάντησε αντιδράσεις και τελικά με προτροπή της μητέρας του αυτοκράτορα Άννας Δαλασηνής, η οποία διακρινόταν για την έντονη θρησκευτικότητά της τον φιλομοναχισμό της[3], και επιθυμώντας ο ίδιος ο αυτοκράτορας να ενισχύσει μια παραμεθόρια περιοχή της αυτοκρατορίας διά του επανεποικισμού[4] της και της συγκέντρωσης της τοπικής αγροτικής παραγωγής τον έστειλε στην Πάτμο.[5] Η παραχώρηση του νησιού έγινε αφού μετά από καταγραφή της κατάστασης στο νησί από τον βασιλικό νοτάριο Νικόλαο Τζάνζη και διαπίστωση ότι το νησί ήταν έρημο μετά από πειρατικές επιδρομές συνέταξε το σχετικό πρακτικό της παράδοσής του στην αδελφότητα του οσίου. Στη συνεχεία εκδόθηκε αυτοκρατορικό χρυσόβουλο που σώζεται σήμερα στη Μονή. Με το χρυσόβουλο καθιερωνόταν η ανεξαρτησία της Μονής και καθοριζόταν φορολογικές και άλλες διευκολύνσεις της.[6] Χαρακτηριστικό είναι το αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την παραχώρηση της δωρεάς έως την παράδοση του νησιού που ήταν μόλις τέσσερις μήνες.[7] Στα 1092 η Μονή εγκαταλείπεται προσωρινά και η αδελφότητα μεταβαίνει στην Εύβοια επειδή ο Εμίρης της Σμύρνης Τζαχάς πραγματοποιεί επιδρομές στα νησιά που βρίσκονται κοντά στα Μικρασιατικά παράλια.[8] Στα 1095 επιστρέφουν στο νησί και συνεχίζουν την ανέγερση της Μονής.[9]Ο Χριστόδουλος είχε στο μεταξύ πεθάνει στην Εύβοια και το σώμα του μεταφέρθηκε και θάφτηκε στο νάρθηκα του καθολικού της Μονής.[10] Η μονή λαμβάνει διάφορες χορηγίες από τους αυτοκράτορες Αλέξιο Κομνηνό: ποσότητες σιταριού, χρυσά νομίσματα, Ιωάννη Κομνηνό: σιτάρι, Μανουήλ Κομνηνό σιτάρι και νομίσματα[11] Ο όσιος όσο απουσίαζε εμπιστευόταν προσωρινά τη διοίκηση της Μονής στους Σάββα και Ιωσήφ, δύο συμμοναστές του, ενώ στη Διαθήκη του όριζε διάδοχο και κληρονόμο τον μοναχό Αρσένιο Σκηνούρη και αν αυτός δεν δεχόταν τον τον Θεοδόσιο. Επειδή δεν βρέθηκε ο