ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ Β΄ ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΧΩΡΙΑΝΟΥ ΜΑΣ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ''ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ'' ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΤΟΥ

ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ  ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΤΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΕΑΝΔΡΟ ΡΑΚΙΤΖΗ, ΠΡΩΗΝ ΓΕΝΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ  ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΤΕΛΟΓΛΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ

 

Παρουσίαση βιβλίου Γ.Μπούτου << Παιχνίδι με το Σύστημα>>

Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση παρουσιάζω το βιβλίο

του Γιώργου Μπούτου , που μου έκανε τη τιμή να με

εμπιστευθεί για να γράψω τον πρόλογο του και το οποίο

/.αποτελεί το χρονικό του προσωπικού του αγώνα, που

κράτησε σε διάφορες φάσεις είκοσι χρόνια, που άρχισε

όταν όντας υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών

του ανατέθηκε η διεξαγωγή οικονομικού ελέγχου σ ένα

τυπικό δημόσιο οργανισμό ( Ο.Ε.Ε.Κ.), που

διαχειρίζονταν μεγάλα χρηματικά ποσά, που έφερε εις

πέρας με τεράστιες ταλαιπωρίες και εγγενείς δυσχέρειες

,γιατί οι ελεγχόμενοι είχαν ισχυρές πολιτικές

διασυνδέσεις. Στη συνέχεια προσπάθησε να γίνει

αποδεκτό το πόρισμα του από το Ελεγκτικό Συνέδριο

προκειμένου να καταλογιστούν στους υπεύθυνους τα

παράνομα απολεσθέντα χρήματα και να αποδοθούν στο

Δημόσιο με παράλληλη αναζήτηση ποινικών και

πειθαρχικών ευθυνών. Στη προσπάθεια του αυτή κατά τα

αρχικά στάδια είχα συνδράμει ως Γενικός Επιθεωρητής

Δημόσιας Διοίκησης, όταν διαπίστωσα τη βασιμότητα

των ευρημάτων του ,τα εμπόδια που συναντούσε κατά

τον έλεγχο και κυρίως το πάθος του να διαφυλάξει το

δημόσιο χρήμα παρά τις παρεμβάσεις ισχυρών πολιτικών

για την προστασία των εμπλεκομένων . Προσωπικά είχα

δεχτεί παρεμβάσεις των ιδίων πολιτικών προσώπων για

στρογγύλεμα του ελέγχου και του πορίσματος, που τις

απέκρουσα χωρίς όμως να τις αναφέρω στον συγγραφέα

για να μη τον επηρεάσω στο ελεγκτικό του έργο του. Στο

μεγάλο ταξίδι κατά την εκτέλεση του ελεγκτικού έργου ο

συγγραφέας βίωσε διοικητικές, δικαστικές και

προσωπικές περιπέτειες, που περιγράφονται γλαφυρά με

αναφορά σε δημόσια έγγραφα στα αντίστοιχα κατά

 

χρονολογική σειρά κεφάλαια του βιβλίου και

αποδεικνύονται από τα αναφερόμενα έγγραφα στο

παράρτημα επιλεγμένων τεκμηρίων . Λίγο πολύ τις ίδιες

περίπου περιπέτειες έχουν περάσει όσοι δημόσιοι

υπάλληλοι ή λειτουργοί θέλησαν να ασκήσουν εύορκα

το καθήκον τους και διαβάζοντας το βιβλίο θα

αναγνωρίσουν κάτι από τον εαυτό τους.

Αυτό που πραγματικά προκαλεί εντύπωση στο

πόνημα είναι η ρεαλιστική απεικόνιση του <<

θαυμαστού αυτού κόσμου >> του Ελληνικού Δημοσίου.

Ο συγγραφέας με πολύ επιτυχία παρουσιάζει στην

Εισαγωγή του βιβλίου την κατάσταση ακινησίας που

παγιώθηκε διαχρονικά στο Δημόσιο και που με την

πρώτη φορά <<Αριστερά>> επιδεινώθηκε. Στην

αφήγηση του αποκαλύπτονται όλες οι παθογένειες της

δημόσιας διοίκησης με κυριότερο χαρακτηριστικό το

πελατειακό κράτος με όλες τις δυσμενείς παρενέργειες

και το γεγονός, ότι ο κρατικός μηχανισμός με

προεξάρχουσα την ελληνική δικαιοσύνη με τις

εξαιρέσεις που αναφέρει ο συγγραφέας, όπως του νυν

Εισαγγελέα ΑΠ Κ.Ι.Νογιάκου λειτουργεί βάσει το νόμου

της αδράνειας δηλαδή συνεχώς επιβραδύνει την κίνηση

του ,ώσπου κάποιος με τα ελληνικά κριτήρια

<<φωτισμένος νους>> να του δώσει μια ώθηση και τον

επανεκκινήσει. Συγκεκριμένα με τα λόγια του

συγγραφέα αντικατοπτρίζονται καταστάσεις ,που

αποτελούν αντίστοιχα κεφάλαια του βιβλίου με τίτλους

<<η άκρατη και απροσχημάτιστη κομματοκρατία >>,<<

η πολυεπίπεδη διαπλοκή>>, << το αίσθημα του

ακαταλόγιστου στους πυλώνες της εξουσίας>>, << ο

διάχυτος παραλογισμός και η εν γένει αφασία της

νεοελληνικής πολιτικής, διοικητικής και δικαστικής

εξουσίας της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας>>.

 

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα της χώρας είναι ότι οι

περισσότεροι πολίτες λόγω μιθριδατισμού δεν μπορούν

να αντιδράσουν στο τέλμα στο οποίο βουλιάζομε είτε

γιατί δεν έχουν προσλαμβάνουσες παραστάσεις τι

σημαίνει ευνομούμενο κράτος είτε γιατί βολεύονται ως

ευνοούμενοι ενός πελατειακού κράτους είτε για λόγους

ιδεοληψίας. Μόνο ένα μικρό ποσοστό περίπου στο 6 ο /ο

αντιστέκεται, αλλά αυτό δεν επαρκεί για να σχηματισθεί

η κρίσιμη μάζα ,που χρειάζεται για την ανατροπή του

status quo της ακινησίας και να αρχίσει η διαδικασία της

επανεκκίνησης . Πιστεύω, ωστόσο, ότι βιβλία όπως το

παρόν με τις επισημάνσεις ,τις ιστορικές αναφορές ,τα

κακά κείμενα που εκθέτει , τον προβληματισμό που

προκαλούν μπορούν να συμβάλλουν στο σχηματισμό της

κρίσιμης μάζας .

Τελικά μέσα από την πολύχρονη , αδιάπτωτη και με

πάθος προσήλωση στο καθήκον ο συγγραφέας

διαμόρφωσε μια πλήρη εικόνα του μορφώματος ,που

αποκαλείται Δημόσιος Τομέας, που την παρουσιάζει

μέσα από το βιβλίο του, που ήταν κατά τη πρώτη γραφή

πάνω από χίλιες σελίδες ,που το καθιστούσε δύσχρηστο

αλλά κατά την αναθεωρημένη καλαίσθητη μορφή με

πάνω από 400 σελίδες έγινε εύχρηστο και ευανάγνωστο

με την επιτυχή διαίρεση της ύλης σε έξη κύρια

κεφάλαια , πρόλογο ,εισαγωγή , επιμύθιο και αυτά σε

μικρές ενότητες με έξυπνους και διαφωτιστικούς τίτλος

που συνοδεύονται από προσεκτικά διαλεγμένους

στίχους γνωστών ποιητών που του προσδίδουν

περισσότερο ενδιαφέρον. Ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον για

μένα παρουσιάζει το πέμπτο κεφάλαιο με τίτλο << Η

ποινική διάσταση της υπόστασης>> και το 7 ο κεφάλαιο

με τον τίτλο << Κάθαρση>> που αναδεικνύουν την

αναποτελεσματικότητα της Ελληνικής Δικαιοσύνης να

 

επιβάλλει ποινικές και δημοσιονομικές κυρώσεις σε

επωνύμους ,όπως κατ’ επανάληψη έχω και επίσημα

δηλώσει και έχει επιφέρει έλλειψη εμπιστοσύνης των

πολιτών σε αυτή ,που κατά την τελευταία μέτρηση της 6-

9-22 της C.R.ανέρχεται μόνο στο 15 ο /ο.

Σε κάθε δημοκρατική χώρα, στην οποία λειτουργεί

πραγματικά και όχι ψευδεπίγραφα το κράτος δικαίου ,

κανένας κρατικός ή ιδιωτικός θεσμός δεν μπορεί να

λειτουργήσει σωστά αν δεν απολαμβάνει τουλάχιστον

ένα σεβαστό ποσοστό εμπιστοσύνης και αναγνώρισης

από τους πολίτες, το οποίο ποικίλει κατά περίπτωση και

εποχή, εξαρτάται δε από το έργο κατά αποτέλεσμα, το

οποίο παράγει ο θεσμός. Ο συγγραφέας αναδεικνύει την

ανυπαρξία ουσιαστικού έργου των ελεγκτικών

μηχανισμών ,που στην περίπτωση των οικονομικών

ελέγχων ολοκληρώνεται με την επιβολή κυρώσεων

ποινικών και πειθαρχικών και την επιστροφή του

κλεμμένου χρήματος στο δημόσιο, που μόλις το 1 ο /ο

ανακτάται .

Είναι γεγονός ότι ο ρυθμός απονομής της δικαιοσύνης

σε όλους τους τομείς συμπεριλαμβανομένης και της

δικαστικής λειτουργίας του Ε.Σ. είναι τόσο βραδύς, που

ισοδυναμεί με αρνησιδικία. Την ανεπάρκεια (επιεικώς)

αυτή του Ε.Σ την εξετάζει ο συγγραφέας στο κεφάλαιο

Ανέλεγκτο και Ανεξέλεγκτο Συνέδριο. Η ουσιαστική

ανεπάρκεια της δικαιοσύνης που αναφέρει στην

εισαγωγή του ο συγγραφέας, που πολλές φορές είναι

σκοπούμενη, οφείλεται σε πολλούς λόγους , όπως

εγγενείς δυσχέρειες , νομοθετικές ρυθμίσεις πολλές

φορές ad hoc, νόμοι με εξαιρέσεις και αστερίσκους ,το

αυτοδιοίκητο των δικαστηρίων , ο δικαστικός

συνδικαλισμός, ο τρόπος επιλογής της ηγεσίας των

ανωτάτων δικαστηρίων κπλ. Στη συζήτηση για θέματα

 

που αφορούν τη δικαιοσύνη μετέχει ο συγγραφέας με

εκτενείς αναφορές στην εισαγωγή του βιβλίου, την οποία

συνιστώ να μελετηθεί με προσοχή, αλλά κυρίως με την

πορεία των ποινικών υποθέσεων βάσει των πορισμάτων

και με τη σημείωση, ότι για τη Δικαιοσύνη ,όπως για

όλους τους πολυμελείς σχηματισμούς ισχύει αυτό που

είχαν διατυπώσει οι Ρωμαίοι << Senatores boni viri,

Senatus mala bestia>>.

Ο τίτλος του βιβλίου του Γιώργου Μπούτου <<

Παιχνίδι με το Σύστημα-Σύντομη έρευνα περί της

φύσεως και των αιτίων της καταρρεύσεως των εθνών>>

ή αλλιώς το χρονικό μιας χρεοκοπίας ή ίσως και

περισσοτέρων, μολονότι εκ πρώτης όψης φαίνεται να

αποτελεί παράφραση του περιώνυμου βιβλίου του

Adam Smith << περί της φύσεως του πλούτου των

εθνών>> είναι ακριβώς το αντίθετο ,γιατί αποδεικνύει

πως κατά την εποχή μας σχεδόν πτώχευσε το έθνος μας

. Πολλές φορές όταν ο τίτλος ενός βιβλίου

ανταποκρίνεται στο κείμενο μαζί με την καλαίσθητη

έκδοση του και χαρακτηριστικό εξώφυλλο είναι από

τους βασικούς συντελεστές της επιτυχίας του. Ο

συγγραφέας ,όπως ο ίδιος εκθέτει, αφού

προβληματίστηκε με τον τίτλο και με αναφορές σε

πολιτικές καταστάσεις και συγγραφείς κατέληξε στον

παραπάνω, που μάλλον είναι επιεικής όχι μόνο για το

σύστημα, αλλά και γιατί απενοχοποιούνται τα πρόσωπα

που το συγκροτούν, το στηρίζουν και το

εκμεταλλεύονται. Προσωπικά θα προτιμούσα σαν τίτλο

τον στίχο του εθνικού μας ποιητή << και διηγώντας τα

να κλαις>> , που νομίζω ότι αποδίδει καλύτερα όχι μόνο

τις καταστάσεις που ως επιθεωρητής βίωσε ο

συγγραφέας κατά τον οικονομικό έλεγχο, που

διενήργησε σε δημόσιο οργανισμό, αλλά συνολικά τις

 

καταστάσεις που βιώνει η χώρα μας από πολλές αιτίες

με διαφορετικό κατά περίπτωση ποσοστό συμμετοχής

και στη προκείμενη περίπτωση από το πελατειακό

κράτος ,που επεμβαίνει και κατευθύνει την λειτουργία

ακόμα και των θεσμών με αποτέλεσμα να μη παράγεται

έργο. Ο συγγραφέας περιγράφει πληρέστατα και

σφαιρικά την κατάσταση που βιώνουν η χώρα και οι

συμπολίτες μας ,πλην των σπανίων εξαιρέσεων των

βολεμένων, με τα πολλά και ποικίλα προβλήματα, που

είναι αποτέλεσμα και του ότι οι περισσότεροι από εμάς (

πληθυντικός της ευγενείας) δεν έχομε κατανοήσει από

ίδια υπαιτιότητα, ότι προέχει το δημόσιο και όχι το

ατομικό συμφέρον.

Σαν Γ.Ε.Δ.Δ. ασχολήθηκα στα σχεδόν δώδεκα χρόνια

της θητείας μου με ελέγχους διαφόρων ειδών κυρίως

διοικητικούς και οικονομικούς στο Δημόσιο Τομέα και

είχα πάντα ερωτηματικά και απορίες για την

αποτελεσματικότητα τους γενικά και ειδικότερα στη

χώρα μας, γιατί ο σκοπός των διοικητικών και

δημοσιονομικών ελέγχων ταυτίζεται με τους σκοπούς

της ποινικής και πειθαρχικής καταστολής δηλαδή της

ειδικής και γενικής πρόληψης για την τέλεση

αδικημάτων. Οι προβληματισμοί μου αυτοί ενισχύονται

από την υπόθεση , που περιγράφεται στο βιβλίο, που ενώ

αποδεδειγμένα με νομιμοφανή χαλκευμένα στοιχεία

υπεξαιρέθηκε δημόσιο χρήμα και οι πράξεις

διαπιστώθηκαν με εκτενή και αξιόπιστο έλεγχο, όλες

όμως οι διαδικασίες ποινικές και καταλογισμού από το

Ε.Σ. τελικά κατέληξαν στο αρχείο και οι υπαίτιοι

αποδόθηκαν στη κοινωνία λευκοί χωρίς καμιά τιμωρία

με τεράστια σπατάλη χρημάτων και χρόνου όλων των

εμπλεκομένων διωκτικών οργάνων στην υπόθεση.

Γενικά δεν υπάρχουν στοιχεία του κόστους των

 

ελεγκτικών και δικαστικών μηχανισμών με

αντιπαραβολή με το ανακτηθέν για το Δημόσιο χρήμα,

που ασφαλώς το υπερβαίνει τουλάχιστον 100 φορές ,ενώ

θα έπρεπε να ισχύει ο κανόνας κόστος –όφελος ,στο

οποίο περιλαμβάνεται και το σχεδόν ανύπαρκτο κέρδος

της γενικής πρόληψης για την αποτροπή τέλεσης

εγκλημάτων, που εκ του αποτελέσματος είναι αρνητικό

γιατί κανένας δεν φοβάται πλέον την δικαιοσύνη και τις

συνέπειες μιας καταδίκης , που συνήθως επιβάλλεται με

αναστολή, ακόμα και αν ΔΥ καταδικασθεί σε

κακουργηματική υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος δεν

χάνει την σύνταξη του σύμφωνα με απόφαση του Ε.Σ,

ούτε τα πολιτικά του δικαιώματα, γιατί με τον νέο Π.Κ.

καταργήθηκε η στέρηση αυτών ως παρεπόμενη ποινή.

Εξ άλλου πλην της καταδίκης δύο Υπουργών δεν

υπάρχουν άλλες καταδίκες επωνύμων για κατάχρηση

δημοσίου χρήματος καθόσον οι μεγάλες γνωστές

σχετικές υποθέσεις με τις αλλεπάλληλες αναβολές δίκης

έκλεισαν με παραγραφή των αδικημάτων και όπως οι

υπόλοιπες εκκρεμείς υποθέσεις μετά την κατάργηση του

ν.1608/1950 << περί καταχραστών δημοσίου

χρήματος>> και την μετατροπή των αδικημάτων σε

πλημμελήματα .

Πρέπει να ομολογήσω, ότι δεν γνώριζα τον

συγγραφέα Γεράσιμο Κακλαμάνη ,τον οποίον ο

συγγραφεύς συχνά επικαλείται ούτε τα έργα του << Επί

της δομής του νεοελληνικού κράτους >> και << Η

Ελλάς ως κράτος δικαίου>>, που φαίνεται να είναι μαζί

με τον Ηλία Πετρόπουλο και τον Βασίλη Ραφαηλίδη οι

σύγχρονοι Έλληνες maudits συγγραφείς με πολύ ισχυρή

επίδραση σε συγκεκριμένους κύκλους. Μαζί με τον

ολίγο παλαιότερο Ευάγγελο Λεμπέση και το δοκίμιο του

<< Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω

 

συγχρόνω βίω >> προσπάθησαν να φωτίσουν τη

σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας , που όλοι κρύβουν κάτω

από το χαλί, την υποκρισία την επίδειξη μετριοφροσύνης

και την ψευδεπίγραφη ηθικολογία. Βασικά

χαρακτηριστικά της σύγχρονης κοινωνίας και μάλιστα

της άρχουσας τάξης είναι η υποκρισία, ο κακός

εννοούμενος καθωσπρεπισμός σε συνδυασμό με την

έλλειψη θάρρους τόσο κατά την έκφραση γνώμης όσο

και για την εκτέλεση του καθήκοντος , αλλά και ο

άκρατος εγωκεντρισμός με την επιδίωξη του ατομικού

συμφέροντος ,όπως το αντιλαμβάνεται καθένας. Αυτή η

στάση ζωής υιοθετείται ενστικτωδώς από μέτριας

πνευματικής συγκρότησης ανθρώπους, που μιλούν

ξύλινη γλώσσα ,επιλέγονται διαχρονικά για την

κατάληψη θέσεων εξουσίας και πολεμούν λυσσαλέα

οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής ή εκσυγχρονισμού. Ο

συγγραφέας με το θάρρος που τον διακρίνει και με

προσωπική του ευθύνη εκφράζεται στην εισαγωγή του

βιβλίου θετικά ή αρνητικά ή δια παραλείψεως

ονομαστικά για τα πρόσωπα που συνάντησε στην

συγκεκριμένη πορεία του , γεγονός που δεν θα το

σχολιάσω, γιατί κατά την άποψη μου δεν μας

ενδιαφέρουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα, που σχεδόν όλα

είναι εκτός ενεργούς υπηρεσίας, αλλά γιατί το ουσιώδες

ζήτημα δεν αφορά τα πρόσωπα, αλλά στη θωράκιση των

θεσμών με την αξιοκρατική επιλογή προσώπων σε

θέσεις ευθύνης, ώστε αυτοί να μη γίνονται έρμαια

ιδιοτελών πολιτικών, συντεχνιακών ή προσωπικών

επιδιώξεων. Νομίζω ,ότι το παρόν βιβλίο θα συμβάλλει

προς την κατεύθυνση αυτή, γιατί επιτέλους κάποιος λέει

τα πράγματα με το όνομα τους και ως προστιθεμένη αξία

θα συμβάλλει σε βάθος χρόνου στις προσπάθειες για την

επίλυση στο παραπάνω καίριας σημασίας ζήτημα .

 

Νομίζω , ότι τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του βιβλίου

είναι η Εισαγωγή με τίτλο << Τι δουλειά είχε η αλεπού

στο παζάρι;>>, Το κεφάλαιο προς τον Αναγνώστη με

τίτλο << Σαφής προειδοποίηση>> και το

Επιμύθιο/Επίλογος.

Στην Εισαγωγή ο συγγραφέας αρχικά συστήνεται,

θέτει τα πλαίσια της διοικητικής και στη συνέχεια

δικαστικής περιπέτειας του με αναφορά στο

συγκεκριμένο οικονομικό σκάνδαλο διασπάθισης

δημοσίου χρήματος ,στη συνέχεια αναφέρεται στη

Πρώτη φορά Αριστερά με σαφή καταδίκη των δια του

νέου ΠΚ ευνοϊκών για την εγκληματικότητα ρυθμίσεων ,

επεξηγεί πως κατέληξε στην επιλογή του τίτλου του

βιβλίου και στη συνέχεια αναφέρεται στους ευγενείς

χορηγούς της έκδοσης, που δεν τους κατονομάζει, αλλά

είναι οι μηνυτές που κατόπιν συμβιβασμού του

κατέβαλαν αποζημίωση για ψυχική οδύνη. Η αφήγηση

διανθίζεται με ενδιαφέρουσες αναφορές σε σύγχρονα

περιστατικά , πρόσωπα, κείμενα και συγγραφείς. Στη

προειδοποίηση στον αναγνώστη αναφέρεται κυρίως στη

διαδικασία ενώπιον του ΕΣ και στο Επιμύθιο κάνει

απολογισμό της όλης διαδρομής με αναφορά στον

Εμμανουήλ Ροΐδη και Γεράσιμο Κακλαμάνη και κλείνει

με το ερώτημα πόσο ανίκητη είναι η βλακεία; Τελικά μια

αποδεδειγμένη υπεξαίρεση εκατομμυρίων δημοσίου

χρήματος μετά μια διαδικασία σχεδόν είκοσι ετών

τέθηκε στο αρχείο χωρίς κυρώσεις θυμίζοντας έτσι τη

κωμωδία του Shakespeare <<Πολύ φασαρία για το

τίποτα>>.

Εν κατακλείδει : Θέλω να συγχαρώ τον συγγραφέα

για το πόνημα του, που μπορεί να χρησιμεύσει σαν case

study για τη μελέτη των παθογενειών του Δημοσίου

Τομέα στις οποίες κυριαρχούν η γραφειοκρατία, η

 

διαφθορά και το πελατειακό κράτος, ως και η

ανεπάρκεια της Δικαιοσύνης και τον ελεγκτικών

μηχανισμών για τον έγκαιρο καταλογισμό ,την

επιστροφή του κλεμμένου δημοσίου χρήματος και την

επιβολή κυρώσεων. Κυρίως όμως θέλω να τον επαινέσω

για το θάρρος, τη προσήλωση στο υπηρεσιακό καθήκον

και την επιμονή που επέδειξε στην εκτέλεση της εντολής

που έλαβε κατά την οποία αντιμετώπισε εγγενείς

δυσχέρειες και προσωπικές ταλαιπωρίες, αλλά για την

<< τιμή των όπλων>> ήρθε σε αντιπαράθεση μόνος του

χωρίς στήριξη με όλο το πολιτικό σύστημα.

Τελικά η ρήση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, που

ομολογώ, ότι δεν γνώριζα και την δανείστηκα από τον

συγγραφέα << Τούτο το ντοβλέτι ούτε φτιάχνεται ούτε

χαλιέται ,αιωνίως θα σέρνεται>> που ελπίζω να μην

επαληθευθεί ,γιατί αναφέρεται σε άλλες εποχές και γιατί

στο χέρι μας είναι να αρθούμε όλοι στο ύψος των

περιστάσεων με πρώτο το πολιτικό προσωπικό της

χώρας , ώστε κατά το μέτρο του δυνατού καθένας να

ξυπνήσουμε από το λήθαργό και κατά το παράδειγμα του

συγγραφέα να επιτελέσουμε το καθήκον μας.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Λέανδρος Τ.Ρακιντζής

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ   ΤΗΣ  ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ  ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΓΑΒΡΙΛΗ   ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  ΤΗΣ  ΛΑΡΙΣΑΣ

Συντάχθηκε από την Γαβρίλη Αναστασία, Προϊσταμένη Β΄ Τμήματος Συντάξεων ΕΦΚΑ ΑΙΓΑΛΕΩ και αναρτήθηκε στο Facebook- Ε.Φ.Κ.Α. ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΜΠΟΥΤΟΣ

(εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ/Οκτώβριος 2022)

(Πρόλογος: κος ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΡΑΚΙΝΤΖΗΣ - ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ Ε.Τ.)

Ο κύριος Μπούτος στο βιβλίο με τον αινιγματικό αυτό τίτλο, περιγράφει μία ακόμα από τις «λαμπρές σελίδες» δημοσιονομικής ιστορίας της Ελλάδας, οδηγώντας τον αναγνώστη στο δυστοπικό σύμπαν της δικαστικής και πολιτικής εξουσίας της χώρας.

Το βιβλίο έχει αφετηρία και διαρκές σημείο αναφοράς τη στοιχειοθετημένη υπόθεση προκλητικής διασπάθισης δημοσίου χρήματος στον Οργανισμό Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΟΕΕΚ), ο οποίος ασκούσε εποπτεία στα δημόσια Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΙΕΚ). Σε έλεγχο που πραγματοποιήθηκε στον συγκεκριμένο Οργανισμό από Οικονομικούς Επιθεωρητές, διαπιστώθηκε ότι υψηλόβαθμα στελέχη του και σύζυγοι αυτών επί σειρά ετών εισέπρατταν αποζημιώσεις για υποτιθέμενη διδασκαλία σε κρατικά ΙΕΚ, χωρίς να διαθέτουν το παραμικρό προσόν πρόσληψης και χωρίς να παρέχουν υπηρεσίες. Μάλιστα, ο αριθμός ωρών για τον οποίο αποζημιώθηκαν ήταν πρακτικά αδύνατον να πραγματοποιηθεί. Η ίδια διαπίστωση αφορούσε και σε στελέχη του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που υποτίθεται ότι έλεγχαν τη νομιμότητα των δαπανών του Οργανισμού καθώς και σε συζύγους αυτών. Άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενοι ήταν υπουργοί, τέκνο υπουργού, διευθυντής πολιτικού κόμματος και η σύζυγός του, ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος του Οργανισμού. Στο βιβλίο τεκμηριώνεται με σοβαρά στοιχεία πώς η εμπλοκή των τελευταίων, αλλά και των στελεχών του Ελεγκτικού Συνεδρίου, οδήγησε συντεταγμένα στη συγκάλυψη του σκανδάλου και στην ατιμωρησία των υπευθύνων, με κύρια ευθύνη διαδοχικών προέδρων του Δημοσιονομικού Δικαστηρίου της χώρας, που κατονομάζονται από τον συγγραφέα. Ωστόσο, η συγκάλυψη θα ήταν αδύνατη, εάν συγκεκριμένοι υπουργοί και υφυπουργοί οικονομικών, που επίσης κατονομάζονται, δεν λειτουργούσαν ως έμμεσοι συμπαραστάτες του Ελεγκτικού Συνεδρίου δια παραλείψεως όχι απλά οφειλόμενων αλλά επιβαλλόμενων ενεργειών. Το ίδιο ισχύει και για δικαστές της ποινικής δικαιοσύνης, που επίσης προσδιορίζονται στα έγγραφα του βιβλίου, με ισχυρή και δομημένη αιτιολόγηση κατά περίπτωση. Είναι άξιο προσοχής ότι ο συγγραφέας κατηγορεί, μέσω εγγράφων που περιλαμβάνονται στο βιβλίο, διαδοχικούς Προέδρους του Ελεγκτικού Συνεδρίου, ότι αντί να λειτουργούν για την προστασία του Δημοσίου χρήματος λειτούργησαν ως συνήγοροι υπεράσπισης διασπαθιστών του. Μάλιστα, μέσω των εγγράφων του, τους προκάλεσε κατ’ επανάληψη να τον μηνύσουν, εάν μπορούσαν να αποδείξουν ότι αυτά για τα οποία τους κατηγορεί είναι ψευδή, ανύπαρκτα, ή κατασκευασμένα. Ωστόσο, το κύριο ζήτημα του βιβλίου δεν είναι αυτή καθ’ εαυτή η διασπάθιση ούτε οι καταχραστές, αλλά η - μέσω αυτής της υπόθεσης - ανάδειξη των χρόνιων συστημικών και θεσμικών παθογενειών, της πολυεπίπεδης διαφθοράς και της βαθύτερης, ουσιαστικής και μνημειώδους αναλγησίας/παραλυσίας του κρατικού μηχανισμού, που έχει παγιωθεί διαχρονικά, μέσω της κομματοκρατίας, με αποτέλεσμα να έχει προσλάβει πλέον, κατά τη διατύπωση του συγγραφέα, τον χαρακτήρα φυσικότητας.

Από την αρχή μέχρι το τέλος διαβάζοντας, αναρωτιέσαι πού βρίσκεσαι, προσπαθώντας να καταλάβεις τι ακριβώς είναι αυτό το βιβλίο. Είναι φιλοσοφικός στοχασμός, κριτική των θεσμών, δημοσιογραφία, κοινωνικοπολιτικό δοκίμιο, δημοσιονομικό ντοκουμέντο, τεκμηριωμένη ιστορική πηγή, θέατρο του παραλόγου ή κινηματογραφικό θρίλερ με στοιχεία παρωδίας και σαρκασμού; Είναι εν τέλει όλα αυτά συναρμοσμένα αρμονικά σε ένα εξαιρετικά καλά δεμένο σύνολο.

Σημαντική επιτυχία που αφορά στη δομή του βιβλίου, είναι επίσης το γεγονός ότι καταφέρνει να συνδέσει ένα τεράστιο όγκο τυπικά ψυχρού αποδεικτικού υλικού με διαλείμματα στοχασμών δικανικού λόγου και αισθητικής. Αυτό κάνει την μελέτη ελκυστική, ξεκουράζοντας παράλληλα τον αναγνώστη, σαν μια Δικογραφία, που λόγω ύφους δεν προορίζεται για τον Εισαγγελέα αλλά για έναν σκηνοθέτη.

Από την πολύχρονη σισύφεια ταλαιπωρία που υπέστη ο συγγραφέας, αντιμέτωπος με τα αναρίθμητα τρωκτικά του συστήματος, όταν η Δικαιοσύνη οριστικά αποφάσισε την αθώωση ή ορθότερα την επιβράβευσή τους, ο ίδιος εξήλθε νικητής. Θα έλεγε κανείς εν μέρει νίκη αλλά οπωσδήποτε νίκη για τον συγγραφέα.

Πρόκειται ασφαλώς για ένα πολύτιμο παράδειγμα που μας διδάσκει ότι η ακατάβλητη ατομική προσπάθεια κάθε σκεπτόμενου έντιμου πολίτη ή δημόσιου λειτουργού είναι αναγκαία προϋπόθεση - αν και όχι ικανή από μόνη της - για θεμελιώδεις αλλαγές τόσο σε θεσμικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Μια τέτοια οπτική ευθύνης θα ήταν ικανή να αλλάξει πολλά στη χώρα, αναβαθμίζοντας σημαντικά την αξιοπιστία της, όχι μόνο σε επίπεδο θεσμών, αλλά και σ΄ αυτό που ουσιαστικά και όχι κατ΄ επίφασιν ορίζουμε ως κράτος δικαίου. Ωστόσο, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι πρέπει να πούμε την αλήθεια και αυτή μέσα από το βιβλίο αναδεικνύεται σκληρή και όζουσα. Ο κος Μπούτος ως Οικονομικός Επιθεωρητής υποχρέωσε το Ελεγκτικό Συνέδριο να ακυρώσει δύο εκθέσεις κατασταλτικού ελέγχου που αποσκοπούσαν με προκλητικό τρόπο στη συγκάλυψη των υπευθύνων για το σκάνδαλο διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Στη συνέχεια υποχρέωσε και πάλι το Συνέδριο να διορθώσει δύο επόμενες εκθέσεις του, γεγονός που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στα χρονικά του από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα. Ωστόσο ούτε αυτό αποδείχθηκε αρκετό να ακυρώσει το στόχο συγκάλυψης του σκανδάλου από το Ε.Σ.

Ο συγγραφέας με τόλμη και επιμονή αποκαλύπτει γυμνή την αθλιότητα και τη διαπλοκή μέσα στα σπλάχνα του συστήματος, ξετυλίγοντας το κουβάρι της προκλητικής συγκάλυψης των πρωταγωνιστών ενός τερατώδους σκανδάλου σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού.

Είναι βέβαιο ότι το ίδιο το σκάνδαλο ωχριά μπροστά στο ακόμη χειρότερο σκάνδαλο της θρασύτατης συγκάλυψής του.

Μέσα από τα αδιάσειστα και συγκλονιστικά ντοκουμέντα του βιβλίου, με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε τη θλιβερή συνεργασία ανώτατων «λειτουργών» της ποινικής και της δημοσιονομικής δικαιοσύνης, αλλά και υπουργών και υφυπουργών, καθώς και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, με σκοπό τη συγκάλυψη του σκανδάλου. Τα ονοματεπώνυμα αυτών θα προκαλέσουν σοκ σε κάθε πολίτη, έσχατη δε αποστροφή θα προκαλέσουν στους χιλιάδες επί σειρά ετών ψηφοφόρους των πολιτικών προσώπων καθώς και σε χιλιάδες πολίτες που υπολήπτονταν μέχρι σήμερα τους συγκεκριμένους ανώτατους δημοσιονομικούς λειτουργούς.

Παρ’ όλα αυτά με την ιδιότητα ακριβώς του δημόσιου λειτουργού και οικονομικού επιθεωρητή, ο κος Μπούτος τελικά ηττήθηκε από τους θεσμούς. Για τις επί μέρους επιτυχίες του κατά την πορεία του εικοσαετούς γενναίου αγώνα του, ο συγγραφέας σημείωνε προφητικά με πικρή ειρωνεία τον στίχο του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη: «Με τόσες προσιτές επιτυχίες, θα ηττηθείς». Ωστόσο, παρά την ήττα του, μετά από την έκδοση του βιβλίου του θα συμπληρώναμε: « Ηττημένος νικητής ».

Στο Επιμύθιο / Επίλογο του βιβλίου δεσπόζει μία άκρως αποκαλυπτική μικροοικονομική ανάλυση που αποδεικνύει με αριθμούς τι ακριβώς έχασε η χώρα μας από τη σκανδαλώδη υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος στον ΟΕΕΚ. Έχασε λοιπόν η χώρα σε οικονομικό επίπεδο αλλά πρωτίστως έχασε την τιμή της σε επίπεδο κοινωνίας και σε επίπεδο θεσμών.

Η ακραία θρασύτητα, η αναλγησία και η απίστευτη διαπλοκή πολιτικής και δικαστικής εξουσίας και Νομικού Συμβουλίου του Κράτους είχε απασχολήσει στην πολύχρονη πορεία της δύστοκης αυτής υπόθεσης αρκετά συχνά, όχι μόνο τον εγχώριο, αλλά και τον ξένο Τύπο με καυστικά δημοσιεύματα, από τα οποία όμως δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.

Ψηλαφώντας από κοντά την περιπέτεια του Οικονομικού Επιθεωρητή και μετέπειτα Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Επεξεργασίας Νομοθετικών Πράξεων του Γ.Λ.Κ., αντικρίζουμε κατάματα και τον δικό μας ΕΦΚΑ μέσα από τον ίδιο καθρέφτη. Ζούμε λοιπόν και εμείς την ίδια παραμόρφωση των θεσμών, την ίδια απαξίωση, την ίδια διαπλοκή και προκλητική έλλειψη αξιοκρατίας, την ίδια ατιμωρησία σχετικά με παραβιάσεις του Δημοσιοϋπαλλικού Κώδικα, την ίδια αδιαφορία για αλλαγή νοοτροπίας, την ίδια επίκυψη κάτω από ισχυρές κομματικές ομπρέλες, την ίδια συγκάλυψη οικονομικών εγκλημάτων και διοικητικών αυθαιρεσιών .

Το βιβλίο « κοσμεί » με την παρουσία του πρώην στέλεχος του ΟΕΕΚ, γνωστός σε όλους μας και εν ενεργεία ακόμη Προϊστάμενος Διεύθυνσης στον ΕΦΚΑ, καθώς και η σύζυγός του, πρώην στέλεχος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, αναγραφόμενοι αμφότεροι με τα αρχικά των ονομάτων τους. Ήταν ανάμεσα σ΄ αυτούς που αθωώθηκαν με το κατάπτυστο Βούλευμα με αριθμό 1620/2013 του Συμβουλίου των Εφετών Αθηνών. Ήταν ανάμεσα σ΄ αυτούς που δεν ντράπηκαν να υποβάλλουν μήνυση στον κο Μπούτο για συκοφαντική δυσφήμηση και όταν εκείνος το 2015 δικαιώθηκε τόσο σε ποινικό όσο και σε αστικό επίπεδο, αναγκάστηκαν να παραδεχθούν εγγράφως ότι τον υπολήπτονται και οι ενέργειες και οι δηλώσεις τους ήταν προϊόν πεπλανημένων αντιλήψεων.

Πετάει λοιπόν τώρα το γάντι ο εξολκέας του σκανδάλου στους πλέον ευυπόληπτους θεσμούς του Έθνους και συγκεκριμένα στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, στην Ποινική Δικαιοσύνη, σε συγκεκριμένους πολιτικούς του προϊσταμένους και κυρίως, στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Η εντιμότατη πρόκληση με το γάντι συνεχίζεται προς κορυφαίους του χορού Δικαστές, Υπουργούς, Υφυπουργούς, Προέδρους και στελέχη του Ελεγκτικού Συνεδρίου, υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη, καταλήγοντας στους μεσαίους και στους κομπάρσους του άθλιου χορού, στελέχη του ΟΕΕΚ και του Ε.Σ. καθώς και συζύγους αυτών, οι οποίοι καρπώθηκαν ακραία παράνομες αποζημιώσεις με καλή πίστη, σύμφωνα άλλωστε και με την μνημειώδη για την ποινική δικονομία κρίση του Συμβουλίου των Εφετών, αφού είχαν φαίνεται στόχο να συμβάλλουν εμπράκτως στην περαιτέρω αβάσταχτη ελαφρότητα του Δημόσιου Ταμείου.

Ωστόσο είναι απόλυτα βέβαιο ότι κανένας απ΄ αυτούς δεν θα τολμήσει να σηκώσει το γάντι. Και τούτο επειδή τα τεκμήρια και τα επιχειρήματα του Επιθεωρητή φαίνεται να καρφώνονται σαν πρόκες στις απέλπιδες προσπάθειες συγκάλυψης του σκανδάλου από κατονομαζόμενους προέδρους του ανώτατου δημοσιονομικού δικαστηρίου και στις μνημειώδους κενότητας, προκλητικότητας και αναλγησίας διαστρεβλώσεις του σκεπτικού του Βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών.

Πολύ καλά ταιριάζει και η λέξη ΠΑΙΧΝΙΔΙ στον τίτλο του βιβλίου. Σίγουρα παιχνίδι εθνικής καπηλείας και έκθεσης για τους άθλιους της συγκάλυψης του τερατώδους σκανδάλου.

Το βιβλίο του κουΜπούτου, που διεκδικεί με αμάχητα τεκμήρια να αφήσει ισχυρό αποτύπωμα και να αφυπνίσει, ανήκει σ΄ αυτά που μας θυμίζουν ακόμα, τι είναι τόλμη για έναν δημόσιο λειτουργό και τι είναι τιμή.

Εσύ αγαπητέ συνάδελφε αναγνώστη, στοχάσου και αρκεί.

Τέλος, χωρίς αμφιβολία όλους εμάς που εργαζόμαστε στο Δημόσιο, μας εντυπωσιάζει ευχάριστα ο πρόλογος του Αρεοπαγίτη ε.τ. και πρώην Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, κου Λέανδρου Ρακιντζή, ο οποίος με την ιδιότητά του αυτή, μας άφησε πολύ αξιόλογο έργο σχετικά με την αντιμετώπιση της διαφθοράς. Τιμούμε την προσφορά του ακόμη και σήμερα. Στον Πρόλογό του διακρίνουμε υψηλό αίσθημα ευθύνης, τόλμη και γενναιοψυχία, αφού δεν διστάζει να αναφερθεί σε βαρέα και χρονίζοντα προβλήματα λειτουργίας του πελατειακού κράτους τονίζοντας μεταξύ άλλων, ότι το βιβλίο του κουΜπούτου μπορεί να αποτελέσει εγχειρίδιο casestudy για τη μελέτη των παθογενειών του ελληνικού Δημοσίου Τομέα και προτρέποντάς μας να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του.

Υ.Γ:

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο κος Μπούτος εστιάζει σε ορισμένα αγωνιώδη καυτά ερωτήματα για τη λειτουργία των θεσμών στη χώρα μας και πώς αυτή συνδέεται άμεσα με την εν γένει λειτουργία του κράτους .

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ  ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΟΥΤΟΥ

Μαζί τα Φάγαμε

 

 του Κώστα Κόλμερ

 Παρ, 10 Φεβρουαρίου 2023 - 14:36

Ο Επιθεωρητής του Γενικού Λογιστηρίου του κράτους (ΓΛΚ) Γεώργιος Ι. Μπούτος διεξήγαγε, μαζί με τρεις υπαλλήλους του ΓΛΚ, οικονομικό έλεγχο σ’ ένα τυχαίο δείγμα εκ των χιλίων Ινστιτούτων Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΙΕΚ) της χώρας, το 2001 και διεπίστωσε σωρείαν διοικητικών και οικονομικών σκανδάλων

FacebookTwitterE-mailΕκτύπωσηΠερισσότερα...

Εάν οι παρατυπίες αυτές αφορούσαν τους διορισμούς,την μισθοδοσία και τις πρόσθετες αμοιβές του συνόλου των λειτουργούντων στην χώρα ΙΕΚ, θα επρόκειτο για την διασπάθιση μεγάλων ποσών, σημαντικό μέρος των οποίων προέρχεται από Ευρωπαϊκούς πόρους. Το πρόβλημα δεν είναι μόνον οικονομικό αλλά πρωτίστως πολιτικό.

Από την συνταχθείσα έκθεση προκύπτει ότι κατά την προηγηθείσα του ελέγχου 5ετία (της εναρέτου κυβερνήσεως Σημίτη) σημειώθη «οργασμός σεμιναρίων επιμορφώσεως των… ‘εκπαιδευτών’ δημοσίων ΙΕΚ», όχι ανεξόδως μέσω του εν Αθήναις Εθνικού Κέντρου Δημοσίας Διοικήσεως αλλά από ιδιωτικές εταιρίες σε διάφορα Τουριστικά κέντρα όπως η Πορταριά του Πηλίου, οι Δελφοί, η Κέρκυρα κ.ά. Ίσως διά να υπάρχει το «τερπνόν μετά του ωφελίμου» διδασκόντων και διδασκομένων.

Τα σεμινάρια όμως απεδείχθησαν πολυδάπανα (2,3 εκατομ. ευρώ ή 786 εκατομ. δρχ. τότε.) και προφανώς άνευ του προσδοκωμένου αναποτελέσματος ,καθώς εις αυτά  «δίδαξαν» άσχετοι με το γνωστικό αντικείμενο. Δηλαδή  «συνεργάτες», χωρίς να διαθέτουν τα ουσιαστικά και τυπικά προσόντα, δίχως να ευρίσκονται καν στην αίθουσα διδασκαλίας και σ’ ανύπαρκτες ώρες απασχολήσεως.   

Από το δείγμα των εξετασθέντων «εκπαιδευτών» οι 18 από τις 20 περιπτώσεις αφορούσαν άσχετες ειδικότητες, αφού εστερούντο των απαραιτήτων γνώσεων, πολλές των οποίων ήσαν πανεπιστημιακού επιπέδου ενώ οι εξετασθέντες είχαν μόνον απολυτήριο μέσης εκπαιδεύσεως. Άλλοι ,απλώς απουσίαζαν επί μακρόν στο εξωτερικό αλλά αμοίβοντο κανονικά με «αποζημιώσεις» πολλών εκατοντάδων χιλιάδων δρχ.

Οι σεμινάριοι όμως είχαν το προσόν «ειδικής σχέσεως» με υψηλόβαθμα πολιτικά πρόσωπα , με στελέχη του Οργανισμού επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως. (ΟΕΕΚ) και της ασυλίας. Οι εκπαιδευτές λχ. «προσθεκτικής οδοντοτεχνίας» , «νοσηλευτού χειρουργείου» , «εφαρμογών  πληροφορικής» έτυχον να είναι σύζυγοι πρώην προέδρων  του Ελεγκτικού Συνεδρίου, συνεργάτες βουλευτών ή σύντροφοι στελεχών του ΟΕΕΚ.

Αυτονόητως , οι μετασχόντες των σεμιναρίων «καθηγητές» σήμερα των ΙΕΚ , θα προκάλεσαν  στοματικές ατέλειες σε πάσχοντες ή ακόμη και  θανάτους στο ΕΣΥ ως κι αστοχίες  πληροφορικής σε τομείς της δημοσίας διοικήσεως.

Βέβαια ,πολλοί απόφοιτοι των ΙΕΚ απεδείχθησαν ικανοί επαγγελματίες αλλ’έμαθαν την δουλειά «στου κασίδη το κεφάλι» είτε κοντά σε ιδιώτες οδοντιάτρους, χειρουργούς,  ψηφιακούς, με λάθη και πρόσθετο κόστος. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό.

Ο Ελεγκτής υπέβαλε την έκθεση του στο Ελεγκτικό Συνέδριο, που ηρνήθη πεισματικά την εξέταση των πραγματικών περιστατικών και στο Συμβούλιο Εφετών, για το ποινικό μέρος της υποθέσεως, το οποίο απάλλαξε τους κατηγορούμενους. Μία σειρά υπουργών Οικονομικών, από το 2003 έως σήμερα, ηρνήθη  την ανάκτηση  των παρανόμων αποζημιώσεων υπέρ του δημοσίου κι «ούτε γάτα ούτε ζημιά»!

Εν τέλει, ο Επιθεωρητής προσέφυγε στις Βρυξέλλες , στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης της Διαφθοράς ( OLAF) αλλά κι εκεί έπεσε «επάνω σε τοίχο». Ηρνήθησαν να επιληφθούν της υποθέσεως, προφασισθέντες την …αναδιοργάνωση της OLAF.

 Εντεύθεν ανακύπτουν δύο ζητήματα: Είναι τόσον διεφθαρμένο το πολιτικό και δικανικόν σύστημα της χώρας μας αλλά και στην «ηνωμένη» Ευρώπη, ώστε να επιτρέπει την κατάχρηση ατιμωρητί των σκοπουμένων κονδυλίων του Ευρωπαίου φορολογουμένου;

Η διαπίστωση αυτή αναζητεί μία απάντηση, διότι εάν  τόσοι Έλληνες και Ευρωπαίοι είναι «διεφθαρμένοι», το σύστημα δεν θα επιβιώσει επί μακρόν. Θα καταρρέυσει κάποια στιγμή όπως λ. χ. το Σοβιετικό το 1989.

Μία άλλη θεωρία υποστηρίζει την άποψη «εάν τα λεφτά δεν τα έπαιρναν τα δικά μας παιδιά, θα τα πάρουν των άλλων». Οι Ευρωπαϊκές αρχές πάλι ενδιαφέρονται δια την ταχεία απορρόφηση των κονδυλίων ώστε ν’ αποφευχθή η ύφεση ή να επιταχυνθή η ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής οικονομίας. Επιδιώκουν ταύτα ανεξαρτήτως αν τα χρήματα πάνε εκεί που πρέπει ή σε λωποδύτες .

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΟΥΟΥ  ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ.Αγαπητέ Γιώργο.

Μελετώντας ,διαβάζοντας, ξεφυλλίζοντας  το πόνημά σου αυτό, το οποίο έχω να επισημάνω ότι είσαι πιθανόν   ο μοναδικός που ασχολήθηκε επί τόσο πολύ  μεγάλο διάστημα με το πρόβλημα το οποίο ταλανίζει διαχρονικά την δημόσια  Διοίκηση .Το πρόβλημα της λερναίας  Ύδρας  σχετίζεται με την λειτουργία του Δημοσίου. Υποκλίνομαι στην γενναιότητα που επέδειξες να ασχοληθείς με την διασπάθιση του Δημοσίου χρήματος. Σε συγχαίρω για το θάρρος που επέδειξες να αναφέρεσαι συχνά με στοιχεία για αδιαφορία την οποία επέδειξαν ανώτεροι σου ιεραρχικά. Σου αναγνωρίζω το μέλημα σου να αγωνίζεσαι με κάθε τρόπο  ώστε να λάμψει η αλήθεια. Η αλήθεια αποσκοπούσε στην απονομή της δικαιοσύνης με την τιμωρία των καταχραστών του Δημοσίου χρήματος. Τιμωρία δεν σημαίνει εκδίκηση .Ήξερες ότι θα συναντούσες συμπληγάδες ,αλλά το πείσμα σου σε δυνάμωνε περισσότερο . Όμως ‘’ ήσουν έτοιμος από καιρό’’ όλα τα εμπόδια  να τα αντιμετωπίσεις.  Θα τολμούσα να πώ  ότι είσαι από τους ελάχιστους  που δεν στάθηκε στην θεωρία , αλλά το όραμά σου προσπάθησες  να το  κάνεις πράξη  ,παραφράζοντας  τη ρήση το Τολστόι ,ότι όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο ,αλλά καλό είναι να σκεφτεί κάποιος να αλλάξει τον εαυτό του .Πιστεύω ότι κατά την μακρά αυτή δοκιμασία είχες την υπομονή δασκάλου, την επιμονή ντετέκτιβ, το χιούμορ χρονικογράφου, την διεισδυτικότητα ψυχολόγου και ότι μια λέξη σου ταιριάζει ‘’χαλκέντερος’’. Τελειώνοντας  εύχομαι εγχειρίζοντας το βιβλίο σε μέλη  ΔΕΠ ν΄ αφυπνίσεις  κατ’ ελάχιστον κάποιους και να βάλουν και αυτοί   ένα λιθαράκι  στην βελτίωση της  λειτουργίας  του Δημοσίου. Καλό ταξίδι  στο βιβλίο σου και μακάρι να  βρεί ευήκοα ώτα. Με εκτίμηση και σεβασμό

Λάρισα  1-2-2023   Τάκης  Αστ. Σαίτης  

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ  ΦΙΛΟΛΟΓΟ  ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΑΙΤΗ

Μια σημαντική βόμβα που δεν ακούστηκε: Το «Παιχνίδι με το σύστημα» του Γ. Μπούτου

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη   08.02.2023

Ήταν βέβαια η μέρα που στην Αθήνα όλοι ασχολούνταν με την επιδρομή του χιονιού – μέτρια, αλλ’ ως συνήθως αποδιαρθρωτική για την λειτουργία της πόλης – ή, πάλι με μιαν ακόμη υψηλών τόνων αντιπαράθεση στην Βουλή. (Με φόντο, αυτά, την μείζονα ανθρώπινη τραγωδία από τους σεισμούς την Τουρκία – και την Συρία – που έφεραν στην επιφάνεια το καλύτερο και το χειρότερο στους εξ αποστάσεως θεατές της καταστροφής).

Πλην όμως αυτή η φορτωμένη επικαιρότητα χθεσινή ημέρα δεν θάπρεπε να επισκιάσει τελείως μιαν ιδιαίτερη παρουσίαση του, αντίστοιχα σημαντικού για όσα αναδεικνύει για τις λειτουργίες «του συστήματος» στην χθεσινή και σημερινή Ελλάδα, βιβλίου του Γεωργίου Μπούτου, στελέχους του υπουργείου Οικονομικών, με κατάληξη (επί δεκαετία) σε καθήκοντα Οικονομικού Επιθεωρητή και με την ευθύνη της Διεύθυνσης Επεξεργασίας Νομοθετικών/Κανονιστικών Πράξεων στο ΓΛΚ Στην παρουσίαση του βιβλίου, στον «ΙΑΝΟ», μετείχαν ο (και προλογίζων το βιβλίο) Λέανδρος Ρακιντζής, Αρεοπαγίτης επί τιμή και επί 12ετία Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης και ο ερευνητής-δημοσιογράφος Τάσος Τέλλογλου, γνωστότερος τώρα τελευταία για την υπόθεση των παρακολουθήσεων/υποκλοπών/ «επισυνδέσεων».

Το βιβλίο του Γ. Μπούτου «Παιχνίδι με το σύστημα» επαναφέρει στο προσκήνιο ένα πονεμένο θέμα: την ιστορία των Επιμορφωτικών Σεμιναρίων/Προγραμμάτων Κατάρτισης, και δη των αναθέσεων εκπαιδευτικού έργου στα δημόσια ΙΕΚ – θέμα που έχει απασχολήσει πολλές φορές δημοσιογραφικά και πολιτικά την επικαιρότητα. Τόσο για το κόστος και την ποιότητα των προγραμμάτων (με συγχρηματοδότηση ΕΕ, ας σημειωθεί) όσο και για την επιλογή όσων αναλάμβαναν διδακτικό έργο.

Πλην όμως ο τρόπος με τον οποίο πραγματεύεται το θέμα ο Γ. Μπούτος, ξεδιπλώνοντας ουσιαστικά σε δημόσια θέα «σημεία και τέρατα» που προέκυψαν κατά την δική του ελεγκτική λειτουργία, και τα οποία παρά την επιμονή του να καταλήξουν σε επιβολή κυρώσεων και πάντως σε διόρθωση της κατάστασης, δεν μπόρεσαν να σπάσουν τον τοίχο της σιωπής. Εκείνο που κάνει την προσέγγιση του Γ. Μπούτου αληθινά διαφορετική είναι ακριβώς ότι, προκειμένου να ξεδιπλώσει την καταγγελτική του περιγραφή καταστάσεων, λέει ονόματα ή πάντως περιγράφει ιδιότητες και σχέσεις και αλληλοκαλύψεις. Ιχνογραφεί πλέγματα οικογενειοκρατικών επιλογών. Παραθέτει αναθέσεις, ανόμοιων και άσχετων διδακτικών πεδίων – «Εικαστικές Τέχνες» μαζί με «Οικονομικά Στοιχεία και Αεροπορικό Management Ολικής Ποιότητας» και «Λογιστικά Φύλλα σε Windows» και «Εφηρμοσμένο Σχέδιο 2D» – στο ίδιο άτομο, και τούτο πέραν της πρωϊνής απασχόλησής του σε δημόσια υπηρεσία. Βρίσκει εκπαιδευτές να έχουν λάβει αποζημίωση ωρών διδασκαλίας υπερτριπλάσιων του επιτρεπομένου. Καταγράφει περίπτωση αποζημίωσης ακόμη και για 225 ώρες «διδασκαλίας» τον μήνα σε διαφορετικά ΙΕΚ ανά την Αττική. Ιχνηλατεί αποζημίωση για διδασκαλία σε στελέχη που απουσίαζαν εκτός Ελλάδος (μάλιστα έχοντας λάβει αποζημίωση για τα εισιτήρια, ξενοχοδεία και… εκτός έδρας).

Πέρα από την αναντιστοιχία προσόντων προς διδακτικό έργο, προκύπτει ανάθεση σε στελέχη του ίδιου του ΟΕΕΚ (του Οργανισμού που είχε την ευθύνη του ελέγχου των διαδικασιών στα δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ), σε συγγενείς τους – καθώς και σε συγγενείς στελεχών των ανώτερων ελεγκτικών βαθμίδων. Ακόμη κι αν ο – δειγματοληπτικός – έλεγχος που περιγράφει ο Γ. Μπούτος αφορούσε «μόλις» 6 εκατ. ευρώ, στην θάλασσα δισεκατομμυρίων των επιμορφωτικών σεμιναρίων και προγραμμάτων κατάρτισης, είναι φανερό ότι τα περιγραφόμενα αποτελούν κάτι πολύ περισσότερο από εκείνο που – μιθριδατικά – έχουμε αποδεχθεί στην Ελλάδα ως «σκάνδαλο».

Περισσότερο κι από την παρουσίαση αυτού του σκοτεινού αφηγήματος – σημειωτέον ότι οι περίοδοι στις οποίες γίνεται αναφορά δεν είναι μόνον εκείνες της οικονομικής ακμής και χαλαρότητας, αλλά και οι απαρχές της κρίσης – από τους Λ. Ρακιντζή και Τ. Τέλλογλου, με την επωδό «το ουσιώδες ζήτημα δεν αφορά στα πρόσωπα, αλλά στην θωράκιση των θεσμών, ούτως ώστε αυτοί [οι θεσμοί] να μην γίνονται έρμαια ιδιοτελών πολιτικών, συντεχνιακών ή προσωπικών επιδιώξεων», εκείνο που ήταν αληθινά εντυπωσιακό ήταν το κλίμα στην συζήτηση που επακολούθησε. Κάποιες δεκάδες οι παριστάμενοι, στην πλειοψηφία τους στελέχη των υπηρεσιών του ΥΠΟΙΚ: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με εντονότερο ή πιο συγκρατημένο τρόπο, εκείνο που κατέθεταν ήταν η ίδια αίσθηση αδιεξόδου, η ίδια αντίληψη περί αναποτελεσματικότητας των οικονομικών ελέγχων.

Ενώ κορυφαία – σε επίπεδο Καφκικής παραδοχής – ήταν η επιχειρηματολόγηση από απόφαση για de facto παύση του ελέγχου (και των δημοσιονομικών και ποινικών επακολούθων του): δεν υπήρξε, θεωρήθηκε, βλάβη του Δημοσίου επειδή… αν οι αμοιβές δεν δίνονταν σε όσους τις έλαβαν, θα καταβάλλονταν σε άλλους! Εδώ, αληθινά, η λογική σταματά^. η οποιαδήποτε συζήτηση δεν έχει νόημα.

Ενώ, για να μην βλέπουμε υποτιμητικά μόνον τον εαυτό μας, και επειδή όλη η υπόθεση των σεμιναρίων επιμόρφωσης/συνεχούς εκπαίδευσης ξεκίνησε στα πλαίσια διαδοχικών ΕΣΠΑ (μάλιστα σήμερα γιγαντώνεται λόγω των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης), ας σημειωθεί ότι το θέμα περιήλθε εις προσοχήν της περιβόητης OLAF μετά και από δημοσίευμα της SueddeutscheZeitung. Δηλαδή του ισχυρού ελεγκτικού μηχανισμού κατά της διαφθοράς στα πλαίσια της ΕΕ. Μετά από ένα διάστημα, απαντήθηκε τι; Ότι… η OLAF βρισκόταν σε φάση ευρείας αναδιοργάνωσης , οπότε δεν θα πρόκανε να ασχοληθεί.

Και η κατακλείδα: με δεδομένο ότι ο Γ. Μπούτος στο βιβλίο του αναφέρει με μεγάλη ακρίβεια ιδιότητες και συμπεριφορές, όπως και ονόματα εμπλεκομένων,  βρέθηκε αντιμέτωπος με ποινικές και αστικές διώξεις. Όταν αυτές πλέον ολοκληρώθηκαν – μετά από αυτονόητη προσωπική ταλαιπωρία – κατέληξε να του έχουν επιδικασθεί (καθώς ο ίδιος απήντησε με διεκδίκηση αποζημιώσεων) αξιόλογα ποσά. Τα οποία τον βοήθησαν να ολοκληρώσει την έρευνα και να στηρίξει οικονομικά την έκδοση του «Παιχνιδιού με το σύστημα»…

Θα μας συγχωρήσει ο αναγνώστης που κάναμε λόγο για σημαντική βόμβα, που όμως δεν ακούστηκε.